A Matter of Time

Javier Blanco, gallerist

[ENG] [ES] [GAL]

    Who does not like to attend a live concert? Who was not ever fascinated by an exquisite interpretation? Even with talent, mastering an instrument requires a lot of discipline and dedication, and if it is a piano, fine, maybe the same, although pianists might disagree. Playing a musical instrument means that the brain has learned a variety of physical movements, mostly involving the hands. But in addition to activating millions of brain connections, it also encompasses the rest of the body. In order for the inanimate instrument to come alive, to become an extension of the musician’s body and soul, the musician has to walk an arduous path. Above all, he has to spend countless hours repeating exercises, repeating passages from music sheets, which become gestures on the instrument until they are mastered. This is the physical part of the music, the gymnastics that gets the musicians in shape so they can get on stage and give it all.

    My facet as a gallery owner demands a scrutinizing look at everything that happens in the world of art. Seeing exhibitions, attending fairs, being aware of interesting publications, visiting artist studios, browsing their websites or following their profiles on social media, allows me to create my own cartography of a constantly evolving world. The reason, I mean, what motivates me, is the hope of finding something that differs, even a little, from what is already known. The moment when you find yourself in front of a work of art that stops you and forces you to ask yourself questions is really exciting. That is what happened to me when I first saw Ana Pérez Ventura’s work and, despite being shocked by its aesthetic and formal value, I felt bewildered. I wondered how it was possible for an artist with a strong background in fine arts and music to create paintings that simple at first sight. A tangle of overlapping lines that filled a canvas. What any of us could do with a pen and paper when, for example, talking on the phone came to my mind. I thought that there surely was a reason hidden behind that plastic resource in which line and colour were the protagonists. My intuition told me that it could not be something so trivial, and that, without doubt, it was hiding something deeper.

    When I met her and asked her what was behind those tangled lines, Ana summed it up by saying that it was nothing more than a way of physically capturing the intangible time of music. Wow, I must admit that at that moment I felt a little perplexed, although, as she went on talking, the depth of everything that was hidden behind those paintings started to open up before my eyes. The scribbles of colours on the canvas began to make sense. Somehow, the conglomerate of circular lines, which I was already beginning to see in an ordered and patterned manner, had a “why” and, furthermore, they served “to” unite the two worlds to which Ana belongs, music and painting. They were meant to go through one for a better understanding of the other. The intangible time dedicated by the musician to practicing is recorded on a canvas. That ephemeral, immaterial and ethereal time becomes visible. Time, which is the defining element of music, is trapped in space, which is what defines the painting. What was apparently simple became complex and tremendously interesting, acquiring another dimension. I understood the meaning of “physically capturing time” and the path she had chosen seemed brilliant to me.

    Some great composers have written “studies”, music sheets aimed at learning an instrument. Music sheets, sometimes boring, tedious and discouraging, but with a purpose, their study. When I first met Ana, she had been painting her “Études” for almost ten years, in different ways, starting from different patterns and using different tools and materials, but always with the same purpose, with a rigorous method and with exquisite production. Tracing graphic patterns of a circular nature, with the awareness and measure of the metronome, just as she does when she plays the sheet of music on her piano over and over again, with their small variations, Ana captures the time dedicated to the study process. Thus, she repeats the graphic patterns on the support in overlapping layers separated by subtle veiling, showing the previous ones, as often as she normally has to repeat a sheet of music for her brain to learn it. It is not a question of representing music through painting, but of visually fixing the time invested in musical practice, the mere physical process of music, also creating balanced and vibrant works of captivating beauty which inevitably enthral us as we stand before them.

    In this process of artistic research around the relationship between music and painting, Ana Pérez Ventura has found the formula to channel what makes her life meaningful, without segregating, uniting everything that is part of her being. Painting and music, her two great passions, follow the same path. Not only did she paint more than two hundred and fifty Études, blessed obsessions, but also the Neumas, dedicated to the famous “Études for Piano (Opus 10 and Opus 25)” by Frédéric Chopin and which today are part of the collection of the Centro Galego de Arte Contemporánea (Galician Centre for Contemporary Art), the Notages or the 12 Major Scales, all of them featured through the drawings which are born from the melodic lines of the sheets of music, digital paintings, that is, painted with the fingers following the order and the measure of the notes, or installations such as the 100 Metros de Do Mayor (100 Metres of C Major). Without a doubt, for her, music and painting need each other unconditionally, their intimate relationship becomes the engine of a unique and genuine work that reflects the concerns of an artist with a complex and interesting voice of her own.

    On one occasion, Ana told me that, once she finished high school with a focus in pure sciences, her family suggested that she should study some engineering degree, which would have been logical due to her brilliant academic career. I can imagine that transcendent moment in which you face the vertigo of deciding about your future for the first time, rightly or wrongly. I would never doubt that she would have been a magnificent engineer, but if she were, we might be missing something very important, something as important as only she could create.

Post scriptum

    Someone said that it is not necessary to understand the water to enjoy a refreshing dip in it. The more we want to understand something, the less we enjoy what we have in front of us. The enjoyment lies in the surprise and the fascination produced by a rabbit coming out of a top hat that was previously empty. This is called magic. The least important is the trick. The “how” belongs to the magician only, to the intimacy of the creator of illusions. So I hope that you forget about everything written in the text above, and when you stand in front of one of Ana Pérez Ventura’s works, you let yourself be carried away by your emotions, and, above all, enjoy.


Una cuestión de tiempo 

Javier Blanco, galerista

[ENG] [ES] [GAL]

    ¿A quién no le gusta asistir a un concierto en directo, quien no se quedó fascinado ante una interpretación exquisita? Aun teniendo talento, tocar bien un instrumento requiere mucha disciplina y dedicación, y si se trata de un piano, bien, quizás igual, aunque los pianistas podrían opinar otra cosa. Tocar un instrumento musical conlleva que el cerebro aprendió una multitud de movimientos físicos que implican fundamentalmente a las manos, pero también al resto del cuerpo, además de poner en funcionamiento millones de conexiones cerebrales. Para que el inanimado instrumento se convierta en algo vivo, en una extensión del cuerpo y alma del músico, este último ha de transitar por un escabroso camino, sobre todo, pasar innumerables horas repitiendo ejercicios, repitiendo pasajes de partituras que se convierten en gestos sobre el instrumento, hasta dominarlos. Esta es la parte física de la música, la gimnasia que pondrá en forma al músico para que salga al escenario a darlo todo.

    Mi faceta de galerista me exige una mirada escrutadora de todo lo que acontece en el mundo del arte. Ver exposiciones, asistir a ferias, estar al tanto de publicaciones de interés, visitar estudios de artistas, navegar por sus webs o seguir sus perfiles en redes sociales, me permite crear mi propia cartografía de un mundo en constante evolución. El motivo, quiero decir, lo que me motiva, es la esperanza de encontrar algo que se aparte, aunque sea un poco, de lo ya conocido. Es realmente emocionante el momento en el que te encuentras frente a una obra de arte que te detiene y que te obliga a hacerte preguntas. Eso me ocurrió cuando vi por primera vez una obra de Ana Pérez Ventura y, a pesar de impactarme por su valor estético y formal, sentí desconcierto. Me pregunté cómo era posible que una artista con una sólida formación en Bellas Artes y en música pintara unos cuadros tan simples a primera vista. Unas marañas de líneas superpuestas que llenaban un lienzo. Se me vino a la cabeza lo que podemos hacer cualquiera de nosotros si tenemos un bolígrafo y un papel cuando, por ejemplo, hablamos por teléfono. Pensé que oculto tras ese recurso plástico en el que la línea y el color eran los protagonistas, había un porqué. Mi olfato me decía que no podía ser algo tan trivial y que, sin duda, escondía algo más profundo.

    Cuando la conocí y le pregunté que había detrás de aquellas marañas de líneas, Ana lo resumió diciendo que no era más que un medio para atrapar físicamente el tiempo intangible de la música. ¡Vaya!, reconozco que en aquel momento quedé un poco perplejo, aunque a medida que me iba contando, se iba abriendo delante de mis ojos la profundidad de todo lo que se escondía tras aquellas pinturas. Los garabatos de colores sobre un lienzo adquirían sentido. De alguna manera, el conglomerado de líneas circulares, que yo ya empezaba a ver ordenadas y pautadas, tenía un “porqué” y, además, servían “para” unir dos mundos a los que ella pertenece, la música y la pintura, para que a través de uno comprendiéramos mejor el otro. El tiempo intangible dedicado por el músico al estudio es registrado en un lienzo. Ese tiempo efímero, inmaterial y etéreo, se hace visible. El tiempo, que es el elemento que define a la música, queda atrapado en el espacio, que es lo que define a la pintura. Lo aparentemente simple se convertía en algo complejo y tremendamente interesante, adquiriendo otra dimensión. Entendí el significado de “atrapar físicamente el tiempo” y me pareció brillante el camino que había elegido.

    Algunos grandes compositores escribieron “estudios”, partituras dirigidas al aprendizaje del instrumento. Partituras a veces aburridas, tediosas y desalentadoras, pero con una finalidad, el estudio. Cuando conocí a Ana llevaba casi diez años pintando sus “Études” de diferentes maneras, partiendo de diferentes patrones y utilizando diferentes herramientas y materiales, pero siempre con el mismo fin, con un riguroso método y con una producción exquisita. Trazando patrones gráficos de carácter circular, con la consciencia y la medida del metrónomo, al igual que hace cuando interpreta en su piano una y otra vez las partituras, con sus pequeñas variaciones, Ana captura el tiempo dedicado al proceso de estudio. Así, repite los patrones gráficos sobre el soporte en capas superpuestas separadas por sutiles veladuras, dejando ver los anteriores, tantas veces como normalmente ha de repetir una partitura para que su cerebro aprenda. No trata de representar la música a través de la pintura, sino de fijar visualmente el tiempo invertido en la práctica musical, el mero proceso físico de la música, creando además obras equilibradas y vibrantes, de una belleza cautivadora que inevitablemente nos atrapan cuando nos ponemos ante ellas.

    En este proceso de investigación artística alrededor de la relación entre la música y la pintura, Ana Pérez Ventura encontró la fórmula para canalizar aquello que dota de sentido su vida, sin segregar, uniendo todo lo que forma parte de su ser. La pintura y la música, sus dos grandes pasiones, discurren por una misma senda. No sólo pintó más de doscientos cincuenta Études, benditas obsesiones, sino también los Neumas, dedicados a los famosos “Estudios para piano (Opus 10 y Opus 25)” de Frédéric Chopin, que hoy forman parte de la colección del Centro Gallego de Arte Contemporáneo, los Notages o las 12 Escalas Mayores, todos ellos protagonizados por los dibujos que nacen de las líneas melódicas de las partituras, pinturas digitales, es decir, pintadas con los dedos siguiendo la orden y la medida de las notas, o instalaciones como la de los 100 Metros de Do Mayor. Sin duda, para ella la música y la pintura se necesitan sin condiciones, su relación íntima se convierte en el motor de un trabajo único y genuino que refleja las inquietudes de una artista con una compleja e interesante voz propia. 

    En una ocasión me comentó Ana que, una vez finalizado el COU por ciencias puras, su familia le sugirió que estudiara una ingeniería. Sería lo lógico por su brillante itinerario académico. Me puedo imaginar ese momento tan trascendente en el que te enfrentas por primera vez al vértigo de decidir, acertada o erróneamente, el futuro. No dudo ni por un instante de que fuera una magnífica ingeniera, pero, si así fuera, quizás nos perdiéramos algo muy importante, algo que tan sólo ella lo podría crear.

Post scríptum

    Alguien dijo que no es necesario entender el agua para disfrutar en ella de un refrescante chapuzón. Cuanto más queremos entender menos disfrutamos de lo que tenemos delante. El goce está en la sorpresa y la fascinación que nos produce un conejo que sale de una chistera que antes estaba vacía. A eso se le llama magia. Lo menos importante es el truco. El “cómo” solo le pertenece al mago, a la intimidad del creador de ilusiones. Así que espero que se olviden de lo escrito en el texto anterior y cuando estén delante de una obra de Ana Pérez Ventura, déjense llevar por sus emociones y, sobre todo, gocen.


Unha cuestión de tempo
Javier Blanco, galerista

[ENG] [ES] [GAL]

A quen non lle gusta asistir a un concerto en directo, quen non quedou fascinado ante unha interpretación exquisita. Aínda tendo talento, tocar ben un instrumento require moita disciplina e dedicación, se trata dun piano, ben, quizais igual, aínda que os pianistas poderían opinar outra cousa. Tocar un instrumento musical supón que o cerebro aprendeu multitude de movementos físicos que implican fundamentalmente as mans, pero tamén o resto do corpo, ademais de poñer en funcio-namento millóns de conexións cerebrais. Para que o inanimado instrumento se converta en algo vivo, nunha extensión do corpo e alma do músico, este último ha de transitar por un escabroso camiño, sobre todo pasar innumerables horas repe-tindo exercicios, repetindo pasaxes de partituras que se converten en xestos sobre o instrumento, ata dominalos. Esta é a parte física da música, a ximnasia que poñerá en forma o músico para que saia ao escenario a dalo todo.

A miña faceta de galerista esíxeme unha mirada escrutadora de todo o que acontece no mundo da arte. Ver exposicións, asistir a feiras, estar ao tanto de publicacións de interese, visitar estudos de artistas, navegar polas súas webs ou seguir os seus perfís nas redes sociais, permíteme crear a miña propia cartografía dun mundo en constante evolución. O motivo, quero dicir, o que me motiva, é a esperanza de atopar algo que se aparte, aínda que sexa un chisco, do xa coñecido. É realmente emocionante o momento no que te atopas fronte a unha obra de arte que te detén e que te obriga a facerte preguntas. Iso ocorreume cando vin por primeira vez unha obra de Ana Pérez Ventura e, a pesar de impactarme polo seu valor estético e formal, sentín desconcerto. Pregunteime como era posible que unha artista cunha sólida formación en Belas Artes e en música pintase uns cadros tan simples a primeira vista. Unhas marañas de liñas superpostas que enchían un lenzo. Veume á cabeza o que podemos facer calquera de nós se temos un bolígrafo e un papel cando, por exemplo, falamos por teléfono. Pensei que, oculto tras ese recurso plástico no que a liña e a cor eran os protagonistas, había un porqué. O meu olfacto dicíame que non podía ser algo tan trivial e que, sen dúbida, escondía algo máis profundo.Cando a coñecín e lle preguntei que había detrás daquelas marañas de liñas, Ana resumiuno dicindo que non era máis que un medio para atrapar fisicamente o tempo intanxible da música. Vaia!, recoñezo que naquel momento quedei un pouco perplexo, aínda que a medida que me ía contando íase abrindo diante dos meus ollos a profundidade de todo o que se agochaba tras aquelas pinturas. Os garabatos de cores sobre un lenzo adquirían sentido. Dalgún xeito, o con-glomerado de liñas circulares, que eu xa empezaba a ver ordenadas e pautadas, tiñan un “porqué” e, ademais, servían “para” unir dous mundos aos que ela pertence, a música e a pintura, para que a través dun comprendésemos mellor o outro. O tempo intanxible dedicado polo músico ao estudo é rexistrado nun lenzo. Ese tempo efémero, inmaterial e etéreo faise visible. O tempo, que é o elemento que define a música, queda atrapado no espazo, que é o que define a pintura. O aparentemente simple convertíase en algo complexo e tremendamente interesante, adquirindo outra dimen-sión. Entendín o significado de “atrapar fisicamente o tempo” e pareceume brillante o camiño que elixira.Algúns grandes compositores escribiron “estudos”, partituras dirixidas á aprendizaxe do instrumento. Partituras, ás veces, aburridas, tediosas e desalentadoras, pero cunha finalidade, o estudo.

Cando coñecín a Ana levaba case dez anos pintando os seus Études, de diferentes maneiras, partindo de diferentes padróns e utilizando diferentes ferramentas e materiais, pero sempre co mesmo fin, cun rigoroso método e cunha produción exquisita. Trazando padróns gráficos de carácter circular, coa conciencia e a medida do metrónomo, do mesmo xeito que fai cando interpreta no seu piano unha e outra vez as partituras, coas súas pequenas variacións, Ana captura o tempo dedicado ao proceso de estudo. Así, repite os padróns gráficos sobre o soporte en capas superpostas separadas por sutís veladuras, deixando ver os anteriores, tantas veces como normalmente ha de repetir unha partitura para que o seu cerebro aprenda. Non trata de representar a música a través da pintura, senón de fixar visualmente o tempo investido na práctica musical, o mero proceso físico da música, creando ademais obras equilibra-das e vibrantes, dunha beleza cativadora que inevitablemente nos atrapa cando nos poñemos ante elas.Neste proceso de investigación artística ao redor da relación entre a música e a pintura, Ana Pérez Ventura atopou a fórmula para canalizar aquilo que dota de sentido a súa vida, sen segregar, unindo todo o que forma parte do seu ser. A pintura e a música, as súas dúas grandes paixóns, discorren por unha mesma senda. Non só pintou máis de douscentos cincuenta Études, benditas obsesións, tamén os Neumas, dedicados aos famosos Estudos para Piano (Opus 10 e Opus 25) de Frédéric Chopin e que hoxe forman parte da colección do Centro Galego de Arte Contemporánea, os Notages ou as 12 Escalas Maiores, todos eles protagonizados polos debuxos que nacen das liñas melódicas das partituras, pinturas dixitais, é dicir, pintadas cos dedos seguindo a orde e a medida das notas, ou instalacións como a dos 100 Metros de Do Maior. Sen dúbida, para ela a música e a pintura necesítanse sen condicións, a súa relación íntima convértese no motor dun traballo único e xenuíno que reflicte as inquietudes dunha artista cunha complexa e interesante voz propia.

Nunha ocasión comentoume Ana que, unha vez finalizado o COU por ciencias puras, a súa familia suxeriulle que estuda-se unha enxeñería. Sería o lóxico polo seu brillante itinerario académico. Podo imaxinar ese momento tan transcendente no que te enfrontas por primeira vez á vertixe de decidir, acertada ou erroneamente, o futuro. Non dubido nin por un instante de que fose unha magnífica enxeñeira, pero, se así fose, quizais perdésemos algo moi importante, tanto que tan só ela o podería crear.

Post scriptum

Alguén dixo que non é necesario entender a auga para gozar nela dun refrescante mergullo. Canto máis queremos en-tender menos gozamos do que temos diante. O gozo está na sorpresa e a fascinación que nos produce un coello que sae dunha chistera que antes estaba baleira. A iso chámaselle maxia. O menos importante é o truco. O “como” só lle pertence ao mago, á intimidade do creador de ilusións. Así que espero que se esquezan do escrito no texto anterior e cando estean diante dunha obra de Ana Pérez Ventura que se deixen levar polas súas emocións e, sobre todo, gocen.

Comments are closed.